De Baai van Lemmer en het Laatste Tafeltje

Het was zo´n zondag, nee zelfs zo´n weekend waarin alles verkeerd gaat. Op de zondag waren we het dan ook zat. We moesten even iets leuks gaan doen. Ver weg naar een stad? Geen zin in. Ook geen zin om half rauw vlees te eten, want de mooie riblappen van de biologisch dynamische boer lagen nog als een soort ijslolly op het aanrecht. In eigen dorp hadden we alles wel zo´n beetje gehad dachten we. Tot ik opeens een ingeving had. Het Laatste Tafeltje. Ik kende het concept alleen van de advertenties en had er geen ervaring mee. Mooi moment om het eens te proberen dus.

Het laatste Tafeltje: hoe werkt dat?

Er stonden allerlei interessante restaurants op in de buurt, maar manlief houdt nu eenmaal niet van heel veel buitenissigheden. Geef hem een stuk vlees en patat en hij is overgelukkig. Even wat kaarten bekeken en daar popte de Baai van Lemmer op, in juist de baai van Lemmer. Bij de meeste andere restaurants werden verrassingsmenu´s aangeboden voor een bijzonder aangename prijs. Maar verrassingen, daar houdt manlief niet van. Hij wil gewoon kiezen. Bij het Laatste Tafeltje wel een heel bijzonder aanbod bij de Baai van Lemmer. Je koopt een voucher en betaalt 30 euro, je mag voor 50 eten. Ben je lid van  Relatie Planet (volgens mij een datingsite, maar die heb ik niet nodig met de leukste man van de aarde) dan krijg je van Relatie Planet een code en kun je voor 50 euro eten. Helemaal voor niks. Maar goed wij betaalden dus 30 en mochten voor 50 euro smikkelen.
En dat hebben we beslist gedaan.

Aardige bediening en alles mag anders

Wat allereerst opviel was de ongelofelijk aardige bediening. Een leuke blonde dame die overal in mee wilde denken, voor wie niets te gek was. Geen varkensvlees? Geen probleem, werd zo geskipt van de mixed grill die hier Combinatie van Vlees heet. Wat meer kip dan of rund? Het werd rund in de vorm van een hamburger. Mijn viskeuze kon ook worden gewijzigd. Ik houd niet van die kweekvissen als tilapia en gaf dat aan. Even een loopje naar de keuken en geen probleem. Ik mocht aan de zeebaars en snoekbaars.

Spinaziesoep

Voordat het zover was, kregen we als amuse een spinaziesoepje. Dat je van spinazie soep kunt maken, wist ik niet. Dat het zo lekker kon zijn wist ik helemaal niet. Mooi klein glaasje, maar ik kreeg er natuurlijk twee. Niet omdat ze mij in Popeye wilden doen veranderen, maar omdat mijn man na een klein nipje (veel gezond is niet goed, een gevleugelde uitspraak van hem) het heerlijke glaasje aan mij doorgaf. Ook geen rare blikken omdat we beide geen alcohol drinken (dat is wel eens anders). De glaasjes cola en thee kwamen net zo hartelijk door als een fijne witte of rode wijn die zwaar in het glas hangt.

Lekker warm restaurant

Ook prettig, het was er lekker warm. Niet van dat zuinige de kachel naar beneden (ooit eens in een toptent gezeten in de winter, waar de verwarming gewoon uit was. Zelfs sterrengerechten kunnen niet op tegen een ijskoud lichaam. Vriendin en ik hebben toen zelf maar de knop van de radiator opengedraaid, maar vreemd is het wel). Bij de Baai van Lemmer allemaal niet nodig. Gewoon lekker zitten op goede stoelen, lekker relaxt, geen stress.

Na het soepje kwamen onze hoofdgerechten. Zoals beloofd kip, rund en een hamburger voor manlief. Met kruidenboter en whiskysaus. Voor mij mooie moten zeer goed bereide zeebaars en snoekbaars. Met een zelfgemaakte ravigotte saus die als een engeltje over mijn tong kroop.

Bijgerechten

Maar wat nog de meeste indruk maakte was de hoeveelheid bijgerechten. Daar waar je elders bijna geen groenten krijgt, krijgt je bij de Baai van Lemmer ongeveer dat wat je een hele week nodig hebt. Goede zaak dat de nadruk niet alleen ligt bij de eiwitten, maar ook de groentjes (en roodjes want ook hier bijvoorbeeld rode kool) geserveerd worden. Wij kregen een salade van bleekselderij, rode bietjes, snijbonen, worteltjes, appelmoes en zowel frietjes als gebakken aardappelen. En bij mijn gebakken visjes die echt heel puur waren ook nog eens tomaten uit de oven. Aan de overkant werd gesmikkeld van al dat vlees, de friet en de sausjes.

Voucher voor eten

 En toen we moesten afrekenen, hoefden we niets af te rekenen. De rekening was bijna 50 euro (nee, dat hadden we niet uitgerekend). Maakt het ook leuk voor mensen die niet zoveel te besteden hebben. En wat ook leuk was in het restaurant was dat onze ´goedkope´ maaltijd niet goedkoop werd geserveerd. Bij binnenkomst wist de gastvrouw dat we voor gereduceerd tarief kwamen, de kwaliteit van de gerechten noch de bediening werden ´gereduceerd´ aangeboden. Dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling, maar ik zeg het maar even.

Bij de Lachende Koe in Sneek doen ze niet aan doorbakken biefstuk

M en ik hadden wel eens van restaurant De Lachende Koe gehoord, maar er nog nooit gegeten. De naam vonden we curieus, maar we hadden eigenlijk geen idee waarom het etablissement zo heet. Toen we binnenkwamen werd dat wel duidelijk. Overal waar je kijkt zijn koeien te vinden in het restaurant. Kleine koeien, grote koeien. En op het toilet is de wc bril zelfs van koeienhuid. Nou ja niet echt, maar wel met het werkje van een koeienhuid. Het maakt mij aan het lachen in ieder geval.

Menu aan een takeltje
Leuk detail verder: de kaart wordt met een installatie verderop naar beneden gehengeld. Je hebt niets in de gaten en dan hangt opeens de menukaart voor je neus. Leuk dingetje. Op die menukaart niet enorm veel keuze, maar gewoon wel genoeg voor iedereen. Ook geen fancy spul, gewone gerechten voor iedereen geschikt. Op een bord aan de wand boven de open keuken bovendien daggerechten. Deze keer bijvoorbeeld knoflooksoep. Niet dat we die wilden, want ik kan me voorstellen hoe je collegae de volgende dag dan tegen je aan hikken, maar een leuk gerechtje leek het ons wel.

Geen doorbakken biefstuk
Manlief eet geen varkensvlees en houdt niet van bloed. De mixed grill waar hij wel van houdt, had beide in zich. Dus mocht hij kiezen tussen extra kip of extra bief in plaats van het varkensvlees. Bief doorbakken daar doen ze niet aan, zei de serveerster op de vraag of dat kon. Zonde van het vlees vinden ze in het restaurant. Dat is dan aan de ene kant jammer, want als je echt niet van bloed houdt maar wel van bief, tja dan is dat de enige oplossing. Aan de andere kant ook wel duidelijk. Dus werd het alleen maar kip filet, want die stond ook op de kaart. De mixed grill werd afgevoerd.

Een goede bouillabaisse is moeilijk te vinden
Ik ben vooral van de vis, maar had nog nooit snoekbaars gegeven. Snoekbaars met bouillabaisse nog wel. Die bouillabaisse is mijn favoriet, maar zelden wordt hij gemaakt zoals een goede behoort te zijn. Die heeft overigens ook heel veel tijd nodig. En nee, de bouillabaisse was niet eentje die je bijblijft. Het was een soort tomatensoepachtige substantie met wel een lekker pepje erin. Hij was te eten, maar nee beslist geen bouillabaisse. De vis was wel erg lekker en goed gebakken. En de combinatie was goed.

Veel bijgerechten bij restaurant De Lachende Koe
Aan de andere kant werd de kip ook goed ontvangen. Lekker gebakken, goed gekruid. De pepersaus die erbij zat, vond M zo lekker dat hij hem zelfs over de salade goot. De salade die deel uitmaakte van best veel bijgerechten. Lekker gekruide aardappelen met mayonaise natuurlijk. Gekookte wortelen (lekker bij de vis, maar dan weer niet bij de vissoep). En de salade dus. Met diverse spruitgroenten erin (heel gezond), komkommer, tomaat, sla, maar ook zoete elementen als gewelde rozijnen.
We keken door een raam met gehaakte gordijnen, er hingen cactussen voor de ruiten en de houten stoelen en tafels gaven een huiselijke indruk. Bovendien stond de kachel lekker hoog, wat ook altijd erg plezierig aandoet. De rekening voor beide gerechten, twee thee, een cola en de pepersaus (apart te betalen dat is dan wel weer een beetje vreemd) nog geen 40 euro.

Geen bediening, een stinkende hond en lekkere burgers

Blijdschap over een goede uitkomt in het ziekenhuis vraagt altijd om eten. Volgens mijn dokter mocht daar ook een glaasje bubbels bij maar ik bedankte vriendelijk. Kanker en alcohol zijn namelijk niet de beste combinatie. Neem dan maar water met een bubbeltje zei ze. Op dat moment maakte het me trouwens helemaal niet uit wat ik zou moeten drinken. De uitslag was goed, dat was het enige dat telde. Daarbij hadden we het geluk dat het prachtig weer was. We wilden naar de zee en tikten zomaar strand in. Dat ging overigens niet helemaal goed. 

Como & Co wil niet serveren

We kwamen terecht bij een soort plas aan het water, maar de echte zee was ver te zoeken. Bovendien bleek Como & Co ook nog eens een slechte keuze. Aan het meer gezeten bleek de dienster het te veel moeite te vinden het drankje voor ons neer te zetten. De kaart waar we om gevraagd hadden omdat we graag wat wilden eten, kwam daarna ook nog eens niet. En druk was het niet, dus daar kon het ook niet aan liggen. Toen ik later bij de kassa af ging rekenen (want daar hadden ze op het terras ook geen tijd voor) liet ik weten dat we weggingen omdat we al een half uur op een kaart zaten te wachten, maar ze ons blijkbaar liever niet serveerden. De dame die ons eerder de cola bijna toewierp herinnerde zich ons niet. ´Waar zat u dan?´ vroeg ze ook nog. Laat maar zei ik, we gaan ergens anders naartoe.

Strandpaviljoen Het Wantveld

En toen kwamen we wel bij de zee. Een echte zee, met golven en zout water. Bij Katwijk Zuid-Holland. Geen beachbody´s daar, maar gewone mensen die lekker een dagje naar het strand waren. Helaas wel heel veel honden, want die zijn daar blijkbaar gewoon toegestaan als je een dagje naar het strand gaat. Wij als niet hondenliefhebbers, vinden het altijd wat onprettig als dieren die wij niet kennen met hun natte vachten langs ons schuren. Bovendien bleek in de strandtent later ook dat ze daar werden toegelaten. Een natte hondenlucht is voor niet-liefhebbers vaak niet zo´n goede combinatie met eten. Om die reden vluchtten we met ons bord op een gegeven moment dan ook maar naar binnen.

Overigens kwamen we uit bij Strandpaviljoen Het Wantveld. Mooi paviljoen, ruim opgezet. De loungebanken aan het begin werden ons afgeraden, ze waren helemaal nat geregend. Een leuke ober haalde de kussens wel uit de banken en legde ze te drogen, maar dat zou nog even duren. Wij schoven ondertussen aan een tafeltje en namen een koud drankje. Met bubbels. Zonder alcohol. En we hadden honger. In de ochtend van de spanning weinig gegeten, dus nu kom maar op met die kaart. Kreeft stond er op de lijst. En laat die nu net zijn wat ik overheerlijk vind. Op de vraag of de salade met kreeft een beetje van omvang was, kregen we een eerlijk antwoord. Niet heel groot.

Met een reuzehonger dan toch maar een burger besteld.

Een ladyburger en een mannenburger

 M een Irish Beef, ik de Lady Burger. Het verschil zat hem in het gewicht. Met friet en salade. En eigengemaakte sausjes en bacon natuurlijk. Dat laatste had niet gemoeten voor M die geen varkensvlees eet, maar we waren vergeten het te zeggen. Hij haalde het er gewoon af en beet in de sappige burgers. 

Stoelendans door stinkende hond en stinkende dames

Maar toen hadden we al een hele stoelendans gehad. Twee ietwat getaande vrouwen (waarschijnlijk door de zon), maar ook getaand van binnen misschien doordat ze de ene sigaret na de andere opstaken en ons bijna uitrookten, hadden namelijk een gigantische heel erg natte en stinkende hond bij zich. En dat vonden wij geen fijne combinatie. Dus zochten we een plekje binnen, uit de zon. Prachtige banken, kroonluchters, mooie meubelen daar. Wel wat raar om met 30 graden binnen te gaan zitten (er zat daar ook bijna niemand) maar de burgers en de friet (eigengemaakt) smaakten best. Geen haute cuisine, maar dat kun je ook niet verwachten van een burger. Ondertussen zagen we nog een aanval van een andere hond op een nietsvermoedende gast. Die werd besprongen, bedolven onder de kwijl van het gigantische beest en de man werd heel erg boos. Wij waren blij dat we binnen zaten en die beslissing hadden genomen.

 En gingen daarna heerlijk pootje baden. En de rekening? 36,70 euro voor 2 thee, 1 cola, een sourcy en een burger voor mannen van 14,50 en eentje voor vrouwen van 12,50.

Vaag vlees en grijpgrage handjes

We zitten nog niet in restaurant ’t Gerecht in Heerenveen of de handjes van de serveerster gaan al richting mijn man. Hij kijkt vreemd op. ‘Is dat normaal’, vraagt hij me even later. Ik heb een mooie man dus ik begrijp best dat die vrouwen aan hem willen zitten, maar of dat nu echt de bedoeling is in een restaurant? Later blijkt dat de grijpgrage handjes geen voorkeur hebben voor man of vrouw:  ook aan mij gaat ze heel snel zitten pulken.

Heet

Verder is het nogal lawaaierig en heet in Het Gerecht. Zeker als een troep mannen (zijn het voetbalsupporters) met hun luide stemmen alles overschreeuwen. Enfin, wij proberen er maar boven uit te kakelen en wachten geduldig op de menukaart. Uiteindelijk kiezen we beide iets anders. Ik ga voor de kipsaté, omdat je daar meestal niet zoveel aan kunt vernielen. Hij heet zelfs royale saté kippendij. Dat klinkt geweldig en kippendij is meestal lekker dus ik heb er het volste vertrouwen in. Dat vertrouwen had ik beter niet kunnen hebben. Het vlees is zoals een collega van mij altijd zei nogal vaag van samenstelling. Het lijkt te zijn samengeplakt. De smaak is ronduit vies. Ik weet niet welke kruiden er overheen gegaan zijn, maar met saté heeft dit weinig te maken. Een dag later heb ik er nog oprispingen door. De pindasaus maakt iets goed, maar dan had ik ook wel alleen groenten met pindasaus kunnen nemen.

Black Angus

Manlief kiest de black Angus biefstuk. Wat kun je daarvan zeggen? Redelijk stukje vlees, maar niet heel bijzonder. Hij heeft de keuze uit een aantal sauzen maar kiest voor de neutrale pepersaus omdat hij geen alcohol tot zich neemt. Erbij krijgen we frieten, salade in een veel te klein kommetje en rabarber. Vreemde combinatie met saté, maar goed het zal wel.  We moeten bijna 50 euro afrekenen (inclusief 2 keer een latte macchiatto een thee en een verse jus). Dat is het niet waard, bij lange niet.

Op bezoek bij de Sultan: kakelvers en gastvrijheid pur sang

Vroeger was ik zeker elke week te vinden in een restaurant. Omdat het kon, omdat ik mensen om me heen had die dit ook leuk vonden. En omdat ik er erg van genoot.  Er is veel veranderd: mensen die ik lief had die mee gingen zijn overleden en de recessie kwam er tussen. Tegenwoordig betrap ik me er bovendien op dat ik het eten in veel restaurants zo slecht vind, dat ik die hobby heb afgezworen. Maar soms, heel soms denk je, ik waag de gok toch weer eens. We wilden op een druilerige zondag Thais eten. Maar restaurants van die makelij zijn schaars in Friesland, (zeg maar niet te vinden) en we hadden geen zin om naar Zwolle of Groningen te rijden. H. en ik gingen op de sneup naar wat anders, want de Nederlandse kost hebben we wel gezien. H. belde met een tip nadat ze het internet had besnuffeld: De Sultan in Heerenveen. Gerechten uit het Midden-Oosten en de Mediterranee. Met tapas en andere zaken. De fotootjes zagen er goed uit (tja het oog wil ook wel wat). Toen we op die ongelofelijk miezerige bijna juni zondag Heerenveen binnenreden, sloeg de angst me om het hart. We kwamen toch niet uit bij een veredelde shoarma tent? (waar overigens niets mis mee is, maar dat was niet wat we zochten). Het restaurant bleek naast zo’n gelegenheid te zitten. Gelukkig.  Leuke oosterse accessoires begroetten ons buiten al. Binnen bleek het een soort oosterse oase. Mooie aankleding, modern van opzet, maar tevens warm. Het onthaal was eveneens allerhartelijkst. En het leuke was, dat dit de hele avond zo bleef. Turkse (Ik schat dat dit de origine is van de eigenaren/uitbaters) gastvrijheid pur sang.

Stomend brood

Als binnenkomer werd al direct een soort brood op tafel gezet van gigantische proporties. Zo heet uit de oven, waaruit de damp ontsnapte en met lekkere smeerseltjes. Veel te veel natuurlijk, maar dat hoort blijkbaar bij gastvrijheid.
Een zeer vrolijke jongeman verleidde ons al snel daarna met een vurig betoog tot het tapasmenu. Dat bestaat uit 3 gerechten koud en 3 gerechten warm. Maar als je het voor twee personen bestelt,  krijg je gewoon bijna alles van de kaart. Wat erg prettig is, maar bij de meeste restaurants niet gebeurt. Op de hoeveelheid voedsel waren we misschien niet helemaal voorbereid (ik moet er wel bij zeggen dat we wel bijna alles op hebben gekregen. Geen verspilling, elders verhongeren mensen, ik hoor het mijn moeder nog zeggen).

Alles vers

Gang 1 was zoals gebruikelijk de koude kant. Zes zeer uiteenlopende gerechten om je kennis te laten maken met alle smaken, had onze gastheer ons al verzekerd. Er was geen woord van gelogen. Mijn smaakpapillen werden van alle kanten gekieteld. Zout en zoet gecombineerd, pittig met zuur, het was een waar smakenfeest. Typisch oosterse smaken en kruiden voerden de boventoon. Verrukt was ik van de Muhammara. Een exotische dip van walnoten, knoflook en paprikapasta met een vleugje granaatappelsiroop. H. kreeg weinig kans om er ook wat van te proeven, zo gretig werd ik ervan. En toen wilde ik nog wel een bak meenemen voor thuis. Maar God wat was ook de Zahle overheerlijk met die zeer specifieke komijnsmaak, die verder bestaat uit zongedroogde paprika, aubergine, tomaatjes en amandel.  Ik was niet alleen verrukt van de smaken: alles was VERS. Pure smaken, gewoon zelf bereid, geschild, gestoofd, gebakken met slechts geheime recepten. Wat is dat een verademing in een restaurantwereld waar troep vaak de boventoon voert.

Zout meets zoet

Als kaashater waagde ik me zelfs aan gebakken feta in een krokante korst waar een bakje met honing bij werd geserveerd. De smaakexplosie van het zoute met het zoet, was een ware openbaring voor me. Ook de combinatie van rolletjes met spinazie en feta met daarbij een pittige chilisaus was enorm verrassend. Als enorme groentefreak was ik bovendien aangenaam verrast door een combinatie van verschillende groenten waaronder aubergine, tomaat en (zoete) aardappel. En wat me ontroerde was dat onze gastheer er bij vertelde dat het brood van moeders zelf kwam. Houd daar maar eens droge ogen bij.

De warme kant

Na de koude gerechten kwamen onvermijdelijk de warme. Niet dat dit een straf was, maar onze buikje was toen al aardig gevuld. Het enorme oosterse dienblad waarop alle gerechten werden geserveerd waren een belevenis op zich overigens. We deden ons vervolgens tegoed aan rundvlees met champignons in een roomsaus, een pittig kipje met flink wat knoflook en peper, een wat milder kippenkluifje, garnalen met alweer zo’n overheerlijke groentemix, champignons met een hoedje van kaas en zelfs een tajine met lam en pruimen. De tajine zelf ontbrak, maar ik neem aan dat het gerecht wel in deze speciale pan was gemaakt. En alles weer kakel vers.

Menselijk contact

Terwijl wij het record eten braken, kwam een van de medewerksters even zeggen dat haar shift er op zat. Wat een verademing in deze gehaaste wereld. Ze bleek overigens niet de enige die zo communicatief was: later kwamen ook de koks nog langs om te vragen hoe het was geweest.  Even persoonlijke langs de tafels, even een praatje:  Mijn God, I love it. Onze charmante gastheer (ja werkelijk) vroeg vervolgens nog of we nog een gaatje hadden voor een dessert.  Misschien is een rondje joggen rond de kerk een beter voorstel na zo’n copieuze maaltijd. We kozen dus voor muntthee (met honing jawel) en een latte macchiato. Beiden lieten even op zich wachten. De reden: de latte was niet perfect en kon zo niet geserveerd worden. Dus kwam er een nieuwe. Kan het beter! Wij waren inmiddels 3 uur verder, dus het is zeker een avondvullend programma om zo te dineren. En de rekening: 62,90 euro inclusief wijnen en andere drankjes. Volgens H. en mij dus een absolute aanrader! (Overigens kun je ook gewoon een voor- en hoofdgerecht bestellen of tapas combineren met een hoofdgerecht. Onze buren deden dat en genoten eveneens zichtbaar).
Website:Restaurant de Sultan

Een gif groen gezond drankje bij Hajé Lelystad aan de snelweg A6

LELYSTAD - Een gif groen drankje bij Hajé Lelystad aan de Rijksweg A6. Dat moest me redden na een nachtvlucht.

Ik ben geen held in het vliegtuig. Ondanks vliegangst cursussen en een leuk pilletje, blijft het niet mijn grootste hobby. Maar met een liefde in verweggistan zit er niets anders op dan het vliegtuig te nemen. Het ellendige van zo´n liefde is dat je altijd weer een keer afscheid moet nemen. En dat is altijd moeilijk.

Vliegtuig zonder kerosine en toen weer met kerosine
Na een nachtvlucht die weer veel later vertrok dan gepland (omdat er blijkbaar geen kerosine genoeg in het land was en we een tussenlanding zouden moeten maken. Maar er daarna weer bleek dat er opeens wel weer kerosine was, maar dat er weer toestemming moest zijn om rechtstreeks naar Nederland te vliegen. Uren later dus, kon er eindelijk vertrokken worden. Maar toen was mijn blauwe pilletje (tegen de angst) al bijna uitgewerkt. Omdat ik bovendien niet first class of businessclass vlieg, zit ik altijd opgepropt in een te kleine stoel. Ik loop wat heen en weer, maar het blijft benauwd in zo´n vliegtuig.

Parkeerdienst komt niet opdagen bij Schiphol
Slapen kan ik ook vaak net dus toen ik eindelijk landde, was ik redelijk kapot. Mijn auto stond op een parkeerplaats ergens ver weg, ik moest bellen naar het busje dat me moest komen ophalen en dat duurde enorm lang. Ik weer bellen, bleek de plaats waar we moesten afspreken niet duidelijk. Ik kwam uit de warmte, hier was het fris. Het begon te regenen. Ik was ongelukkig.
Toen eindelijk het busje kwam en me maar de parkeerplaats reed, kon ik daar mijn auto niet vinden. Blond, ik weet het. Ik maar sjouwen en sjouwen met mijn koffers en geen auto te zien. Toen maar op mijn autosleutel drukken en ja opeens was daar een licht. Toen reed ik natuurlijk weer tien keer verkeerd. Man, man wat is dat ongelukkig zijn.

Restaurant met biologische producten aan de snelweg
Maar toen ik eindelijk op de snelweg zat, had ik honger. En dorst. Maar ik wilde ook naar huis. Dus reed ik en reed ik en miste ik mijn mannetje. En daar doemde opeens bij Lelystad het Hajé restaurant op. Waar ze tegenwoordig een soort afhaalpunt hebben. Met hele gezonde dingen. Nu hebben ze bij Hajé tegenwoordig sowieso heel gezonde dingen. Zo dronk ik er eens een drankje van groene groenten en chlorella. Ik vond het wel lekker, maar mijn tafelgenoot kreeg er spontaan buikloop van. In de winkel bovendien allerlei biologische producten die je kunt kopen en zelfs bakjes met fruit als aardbeien en bessen. Goed concept, houd ik van.

Gezonde groene drankjes vol met groenten aan de snelweg
Maar u had ik dus dorst en wilde ik mijn duffe kop even in de wind gooien. Dus ging ik de aparte winkel binnen en daar stonden gezellige groene drankjes. Voldoende groente en fruit voor een dag stond er op. Dat leek me wel wat na zo´n lange nacht. Daarbij een broodje tonijn salade. Wel met wat mayonaise, maar frisser dan elders. Ik ging op de houten bank buiten zitten en nam voor een dag vitamines. En at mijn broodje. Tot ik verder moest omdat het begon te regenen. Maar op al die vitamines reed ik wel weer alert naar huis. Waarna ik mijn bed indook. Dat wel. Maar deze keer niet een verkoudheid na zo´n luchtreis. En misschien komt dat we door dat vitamine- en fruitdrankje. Goedkoop was het overigens niet. Het drankje (Frecious Cellery slim) kostte 3,95 euro, het broodje 4 euro.

Bakker Bart: ook voor een beetje sla betalen

Bakker Bart; Ook voor een beetje sla betalen.

Soms heb je van die dagen dat je bijna een soort hongerklap hebt. Wij hadden dat. Vriendje en ik waren al de hele dag heel druk geweest en ik had hem bij de Moskee in Emmeloord afgeleverd. Hij kwam in opperste verbazing weer naar buiten, want het bidden dat hij gewend was, bleek in Emmeloord heel anders te gaan. Wij moeten altijd erg om dat soort dingen lachen.

Tijd is geld: ook als het om bidden gaan
In Gambia hebben ze ook vaak leuke uitdrukkingen voor dat soort zaken. Snel bidden bijvoorbeeld, omdat tijd geld is bijvoorbeeld. Terwijl ze heel trouw zijn in het bidden overigens. Maar goed Modou had daar gestaan en gekeken naar de mensen naast hem en voor hem en gezien dat zij veel meer ronden deden dan hij van plan was. Dus hilariteit alom. Maar ook honger alom.

Shake van aardbeien en yoghurt
Brood is een favoriet van hem, dus dan maar ergens een lekker broodje scoren. Waar beter dan bij Bakker Bart. Daar niet alleen varkensvlees (want dat eet hij niet), maar ook een lekker broodje met kip. Kipfilet dus. Met wat rauwkost (wel voor betalen extra 0,45 euro) en boter natuurlijk. De tafels waar we aan zaten waren een beetje smoezelig. Even een doekje zou geen overbodige luxe zijn. Maar het broodjes smaakte best lekker. Erbij een shake van aardbeien en yoghurt die volgens de andere partij lekker was. Beetje fruit, beetje zuivel en wat gezondheid. In plastic dat wel. Voor 3,15 euro. Ik nam een opwekkende koffie omdat ik wel wat pep kon gebruiken. Het was een redelijke bak. Niet bijzonder slecht, niet bijzonder goed.